تجارب سنگاپور به‌عنوان کشور پیشرو در زمینه تولید آب آشامیدنی از فاضلاب
استفاده مجدد از فاضلاب و پساب، بخش مهمی از مشکلات جوامع در زمینه تأمین آب را حل می‌کند و برخلاف روش‌های کوتاه‌مدت، در آینده‌ای نه چندان دور به عنوان روشی ضروری و غیر قابل انکار ظاهر خواهد شد. ایران کشوری خشک و کم‌آب است و با توجه به رشد جمعیت و منابع آب محدودی که دارد، باید راهکارهای مناسبی برای استفاده بهینه از این منابع حیاتی، اجرا نماید. ازاین‌رو، استفاده از تجارب سنگاپور در زمینه تصفیه پیشرفته فاضلاب جهت تبدیل آن به آب و حتی آب آشامیدنی برای کشور ما، می‌تواند راهگشا باشد.
سنگاپور یکی از کشورهایی است که با تهدید تنش آبی مواجه است. بحران اقلیمی بر تعداد و شدت رویدادهای شدید آب و هوایی مانند خشکسالی افزوده در نتیجه تعداد کشورهایی که با تنش آبی مواجه هستند به سرعت رو به افزایش میباشد. با توجه به اینکه بر اساس پیشبینیهای جمعیت شناختی، جمعیت جهان تا سال ۲۰۵۰ به ۹/۹ میلیارد نفر خواهد رسید، این افزایش جمعیت، موجب ناپایداری تامین منابع آب خواهد شد.
سنگاپور با تبدیل فاضلاب به آب آشامیدنی سالم و تمیز با استفاده از سیستم فیلتراسیون و تصفیه پیشرفته، مواد زائد را از فاضلاب خود خارج می‌کند. کارخانه احیای آب «چانگی»، با ظرفیت تصفیه روزانه ۹۰۰ میلیون لیتر فاضلاب -تقریباً معادل با آبی که در ۳۵۰ استخر شنای المپیک ذخیره می‌گردد- هسته این سیستم را تشکیل می‌دهد.
سنگاپور با کمبود زمین مواجه است؛ زیرا این کشور، یک کشور جزیره‌ای است. بنابراین بسیاری از سیستم‌های تصفیه در زیرزمین و از طریق شبکه گسترده‌ای از تونل‌ها، لوله‌ها، مخازن، تجهیزات فیلتراسیون و سایر زیرساخت‌ها که در برخی جاها تا عمق ۲۵ طبقه می‌رسد، عمل می‌کنند.
فاضلاب از طریق ۴۸ کیلومتر تونل متصل به هم به کارخانه می‌رسد، که در آنجا فیلتر شده و به سطح زمین پمپاژ می‌گردد. سپس باکتری‌ها، ویروس‌ها و سایر ناخالصی‌ها، ابتدا با استفاده از یک سیستم فیلتراسیون پیشرفته، سپس با استفاده از اشعه ماورای بنفش برای ضد عفونی کردن آب، حذف می‌شوند. حاصل کار به عنوان «نوآب» شناخته می‌شود که تمیز، ایمن و قابل آشامیدن است.
پس از تصفیه، آب به طور گسترده توسط صنایعی مانند بخش بزرگ تولید ریزتراشه‌های جزیره که به شدت به آب وابسته است، استفاده می‌شود.
دو روش اصلی برای تبدیل فاضلاب به آب آشامیدنی وجود دارد:
روش غیرمستقیم[۱]: شامل انتقال مستقیم فاضلاب بسیار تصفیه شده به سیستم توزیع محلی آشامیدنی است. روش غیرمستقیم از موانع نظارتی و قانونی کمتری برخوردار است و اکثر سازمان‌های مدیریت منابع آب در سرتاسر جهان از سیستم‌های روش غیرمستقیم به صورت کاملاً مجاز استفاده می‌نمایند.
روش مستقیم[۲]: شامل رهاسازی فاضلاب تصفیه شده به یک منبع زیست‌محیطی راهبردی -مانند مخزن یا آبخوان– است. روش مستقیم به اندازه روش غیرمستقیم به لوله‌کشی یا سیستم پمپاژ نیاز ندارد، که به معنای کاهش سرمایه و هزینه‌های عملیاتی، همراه با کاهش انتشار آلاینده‌های کربنی است. محبوبیت استفاده از روش مستقیم رو به افزایش است، به ویژه در مواقعی که مکان، زمان و تغییر شرایط محیطی مخازن واسط، امکان استفاده از روش غیرمستقیم را محدود می‌کند.
سیستم‌های تصفیه آب با فناوری پیشرفته مانند آنچه در سنگاپور وجود دارد، اگر چه ممکن است برای بسیاری از کشورهای در حال توسعه مناسب یا مقرون به صرفه نباشند اما باید به عنوان یک گزینه برای تامین پایدار آب در نظر گرفته شوند.
[۱] Indirect Potable Reuse (IPR)
[۲] Direct Potable Reuse (DPR)
